Formacja ludzka

Celem tego rodzaju formacji, zwanej fundamentem wszelkiej formacji, jest poznanie siebie i akceptacja jako człowieka. Ten element jest bardzo ważny, gdyż każdy alumn wywodzi się z jedynego w swym rodzaju środowiska i każdy jest inny. Akceptacja tej inności u siebie i współbrata otwiera drogę do dojrzałego uczestniczenia w formacji seminaryjnej. 

Formacja ta odbywa się na wielu płaszczyznach. Nie można jej w żaden sposób oddzielić od całości formacji seminaryjnej. Przede wszystkim formacji tej podlega ludzkie sumienie. Alumn musi dobrze zrozumieć jego rolę i udział w kształtowaniu ludzkiej wolności. Zwraca się też uwagę na właściwe, zdrowe podejście do ludzkiej uczuciowości i seksualności, co jest bardzo ważne dla osób chcących żyć w czystości. Ważne jest też wskazywanie na czysto fizyczny wymiar człowieka - na troskę o zdrowie i higienę.

 
Pierwsze minuty

Formacja ludzka rozpoczyna się już od pierwszych minut pobytu w seminarium. Pokoje alumnów celowo są pokojami dwuosobowymi, by już na płaszczyźnie współegzystowania na przestrzeni kilku metrów kwadratowych istniała szansa kształtowania odpowiednich postaw do drugiego człowieka.

 
Kolonia 

Minispołeczność stanowi klerycka „kolonia” - czyli połączone ze sobą korytarzem trzy, lub w dwóch wypadkach cztery pokoje. Takie „mini państwo” to możliwość pracy nad sobą w kontaktach z większą grupą braci.

 
Starszy brat

Ludzki wymiar formacji dostrzec można w relacji „wigil” - „pupil”. Każdy kleryk przychodzący do seminarium otrzymuje tzw. wigilatora (vigil, vigilis - (łac.) stróż, czuwający). Są to najczęściej alumni VI i V roku. Powinni być oni jakby starszymi braćmi dla młodszych kolegów. Formacja taka jest jak najbardziej obustronna.

 
Senior 

Pierwszy rok ma przywilej mieszkania ze sobą we wspólnych koloniach. Pieczę nad nimi sprawują bracia z piątego roku zwani seniorami. Wprowadzają oni młodszych kolegów w tajniki życia seminaryjnego. Odpowiedzialni są również w sumieniu za właściwe uformowanie podopiecznych do życia wspólnotowego.

 
Roczne spotkania

Zwyczajem obecnym już od niepamiętnych czasów są spotkania roczne przy kawie i ciasteczku. Jest to cementujący rok - i jakże przyjemny w realizacji - element formacji ludzkiej. Spotkania takie odbywają się w różnych miejscach seminarium - począwszy od pokojów skończywszy na pomieszczeniach wręcz do tego przystosowanych. W trakcie takiego spotkania istnieje także możliwość rozwiązania istniejących problemów, a przede wszystkim dobrego spędzenia czasu.

 
Furta 

Każdy alumn roku III i IV musi przeżyć obowiązek „furty”. Każdy zapewne z odwiedzających seminarium spotkał się z uśmiechniętym i pełnym radości klerykiem siedzącym w małym pomieszczeniu tuż przy drzwiach wejściowych do AWSD. Umiejętność przyjmowania gości przychodzących do seminarium to bardzo ważna zdolność, która z pewnością będzie potrzebna księdzu siedzącemu w kancelarii już na parafii. A i nie raz zapuka ktoś do mieszkania księdza na plebanii.

 
Zbiory 

Październik i listopad są w seminarium czasem „zbiorów". Kilkuosobowa grupa alumnów podróżuje w tym czasie do parafii naszej diecezji i zbiera przygotowane przez rolników i ofiarowane seminarium płody ziemi.

 
Zainteresowania 

W strukturę życia seminaryjnego wpisują się różne koła zainteresowań, przygotowywanie przedstawień teatralnych i możliwości ekspresji na łamach periodyku seminaryjnego „Feniks” redagowanego przez alumnów. W ten sposób alumni mają możliwość wyboru spośród form działalności seminaryjnej, takiej, która pozwala na realizację własnych zainteresowań w oparciu o właściwie ukształtowaną sferę wolności, w obszarze której uobecnia się pełnia człowieczeństwa.

 
Wspólne życie  

Oczywiście wspólny pobyt w kaplicy seminaryjnej, refektarzu (jadalni), w salach wykładowych, w trakcie wyjść na rekreację oraz różnorodne relacje z księżmi przełożonymi, księżmi profesorami i innymi osobami wpływają na możliwość pogłębiania człowieczeństwa w życiu powołanych do kapłaństwa.

 
Rodzina i parafia  

Ważnym miejscem formacji ludzkiej alumnów jest ich dom rodzinny oraz parafialne otoczenie, gdzie utrzymują bliskie relacje osobowe z rodzicami, rodziną i wspólnotą parafialną. Znaczny okres formacji seminaryjnej, sumując wszystkie takie chwile - około dwa lata - przypada właśnie na obecność alumnów w środowisku rodzinnym. Chroni ono przed hermetycznym zamknięciem się we własnym świecie bez uwzględniania różnorakich potrzeb tych, do których będą w przyszłości posłani.

  
Wieczorek zapoznawczy

Każdy alumn pierwszego roku jest dla jego starszych kolegów znakiem zapytania. Dlatego alumni tego roku organizują wieczorek zapoznawczy, na którym mają za zadanie przedstawić się w krzywym zwierciadle. Pomysłowość klerycka nie zna granic, dlatego też wszyscy widzowie (księża profesorowie i alumni) mają wówczas pierwszorzędną rozrywkę. Właściwie od tego momentu rok akademicki w seminarium można uznać za otwarty.

  
Mikołaj

Próbą spojrzenia w krzywym zwierciadle na siebie i seminarium jest organizowany w dniu 6 grudnia przez IV rok Mikołaj. Jest to najczęściej ukazanie księży profesorów i alumnów w twórczej, humorystycznej formie.

 
Sprzątanie 

Kleryk nie stroni od pracy fizycznej. Co tydzień w sobotę po obiedzie „wyjeżdża” na korytarze seminaryjne ekipa alumnów ze szczotkami, mopami i miotełkami do usuwania kurzu. A że budynek nie jest mały, pracy wystarczy dla każdego.

 
Czystość i celibat  

Do zrozumienia i urzeczywistnienia prawdy o ludzkiej miłości zmierza właściwie pojęte wychowanie seksualne. Polega ono między innymi na szacunku i umiłowaniu czystości jako cnoty. Stąd kandydaci do kapłaństwa uczą się dojrzałego przeżywania wartości własnej płciowości. To przeżywanie jest wyraźnie ukierunkowane na cel królestwa Bożego jako afirmacja miłości. W tym kontekście seminarzyści uczą się wypracowywać pełne szacunku postawy i style odnoszenia się do siebie wzajemnie oraz do kobiet i mężczyzn, do których będą posłani. Alumni, pragnąc głęboko przeżywać ludzki wymiar miłości w perspektywie kapłaństwa, powołani są w sposób szczególny do sublimacji sfery uczuciowej, która nie polega na zniszczeniu płciowości, będącej darem Boga dla każdej osoby ludzkiej, lecz na wprowadzenie tej sfery w dynamizm pracy duszpasterskiej w ramach przeżywanego celibatu. Stąd też kandydaci do kapłaństwa nie są izolowani od rzeczywistości życia ludzi świeckich; wręcz przeciwnie przez różne formy pracy duszpasterskiej (oazy, grupy młodzieżowe, zaangażowanie w pielgrzymki, pracę w ramach duszpasterstwa rodzin itd.) mają możliwość dorastania do duchowego ojcostwa w oparciu o miłość i dojrzałość uczuciową.

 
Dojrzałość uczuciowa  

Innym przejawem formacji ludzkiej kandydatów do kapłaństwa jest kształtowanie miłości i dojrzałości uczuciowej. Warunkiem dojrzewania uczuciowego winna być świadomość, że miłość zajmuje centralne miejsce w ludzkim życiu. Człowiek nie może żyć bez miłości. Pozostaje dla siebie istotą niezrozumiałą, jeśli nie spotka się z Miłością, jeśli jej nie dotknie i nie uczyni w jakiś sposób swoją. Praca nad dojrzałością uczuciową nie ogranicza się jedynie do relacji międzyludzkich w ramach wspólnoty seminaryjnej. Alumni, pragnąc w przyszłości realizować powołanie duchowego ojcostwa w kapłaństwie, podejmują między innymi pracę wśród dzieci w świetlicach parafialnych, wśród osób starszych i cierpiących oraz wśród tych wszystkich, którzy potrzebują szczególnie ciepła miłości.

 
Kultura fizyczna  

W formacji ludzkiej alumnów podkreślić należy konieczność rozwoju sfery cielesnej, która wpływa także na rozwój sfery duchowej człowieka. Służą temu między innymi zajęcia sportowe prowadzone w sali gimnastycznej, siłowni i sali od ping-ponga, możliwość korzystania z krytej pływalni przy ulicy Włókienniczej, lodowiska przy ulicy Zwierzynieckiej, jazda na rowerze czy biegi. Możliwość rozwijania sfery fizycznej pozwoliła naszym alumnom w roku 2022 zdobyć tytuł Mistrza Polski w koszykówce w rozgrywkach między seminaryjnych.